Uitgeput van een dag hard werken val ik ’s avonds midden in een documentaire. Ik kijk naar een jong stel dat hun eigen vrijpartijen voor pornofilms gebruikt. Hij beveelt haar wat te doen. De handelingen zijn mechanisch, de klant is immers koning. Inmiddels hebben ze samen een flink vermogen bij elkaar gewipt.
Hun wereld lijkt mij nogal klein. Ze manifesteren iedere dag, voor hun eigen spiegelbeeld. Hij is zichtbaar tevreden met zijn leven als pornoster. Het is vooral háár lichaam dat ze tentoonstellen.
Zij lijkt tevreden.
Kijk ik niet gewoon naar een pooier? Ik rammel aan mijn eigen observatie. Verwonderd blijf ik kijken. Ik roep vanuit mijn stoel: ga direct weg!
Soms zoek ik op zo’n avond naarstig naar een list, om nooit meer dienstbaar te hoeven zijn en te kunnen leven van dat waar ik het meeste plezier aan beleef. Die list heb ik nog niet gevonden.
Op de voorpagina van de Volkskrant schrijven Sander Donkers en Paulien Cornelisse afwisselend een column in 150 woorden. Vooral de bijdragen van Sander raken mij vaak! Reteknap hoe je in 150 woorden zo gelaagd tot de kern kan komen. Mevrouw R. daagt zichzelf uit door in 149 woorden op te schrijven wat haar bezighoudt.