Hijgend van mijn fietstocht kom ik bij de tandarts aan. ‘Geen probleem’, zegt de assistente: ‘we lopen uit’. In de deuropening verschijnt een klein meisje en haar moeder. Ze stopt voor de drempel. Net een klein angstig diertje dat bij de dierenarts onraad ruikt.
‘Kom, we laten samen naar onze tandjes kijken,’ sust mama. Het meisje klautert in haar moeder. Samen stappen ze binnen.
‘Het is haar eerste keer’, zegt moeder. Met grote ogen kijkt het meisje rond. Als we elkaar aankijken drukt ze haar gezicht diep in de nek van moeder. Een prettig reflex: als je gevaar niet meer ziet, is het weg.
Ik sus denkbeeldig mee. De deur gaat open en de boomlange tandarts verschijnt. Het meisje kijkt met angstige ogen naar de man. Ze duikt in de nek, maar hoeft gelukkig nog niet naar binnen.
Want ik ben eerst aan de beurt. Zonder mijn moeder.
Op de voorpagina van de Volkskrant schrijven Sander Donkers en Paulien Cornelisse afwisselend een column in 150 woorden. Vooral de bijdragen van Sander raken mij vaak! Reteknap hoe je in 150 woorden zo gelaagd tot de kern kan komen. Mevrouw R. daagt zichzelf uit door in 149 woorden op te schrijven wat haar bezighoudt.