Guus is mijn vriend. Hij is groot. Guus heeft een uitgesproken karakter. Ik ben soms bang voor Guus.
Guus zit, kijkt om zich heen. Trekt zich nergens iets van aan. Guus woont boven een antiekwinkel. Dat schept een band, vanwege rariteiten! Ik druk mijn neus tegen het glas om naar antiek te kijken. Ik hoop altijd op een glimp van Guus.
Guus zie ik in zijn eentje achter een marktkraam om wat lekkers bedelen. Guus beweegt dansend en avontuurlijk. Hij neigt als je hem dwarszit naar koppigheid.
Guus kent mij niet. Hij weet niet wat hij in mij los maakt. Het interesseert hem niks.
Kun je vriendschap voelen door alleen het waarnemen van de onbekende ander? En als je die dan vaker op straat ziet, wordt de vriendschap dan eenzijdig hechter? Guus is geen imaginaire vriend. Want Guus bestaat echt.
Guus is de hond van de antiekhandelaar.
Op de voorpagina van de Volkskrant schrijven Sander Donkers en Paulien Cornelisse afwisselend een column in 150 woorden. Vooral de bijdragen van Sander raken mij vaak! Reteknap hoe je in 150 woorden zo gelaagd tot de kern kan komen. Mevrouw R. daagt zichzelf uit door in 149 woorden op te schrijven wat haar bezighoudt.