In de winkelstraat van Amersfoort lopen twee oudere dames met een spandoek. Ze scanderen niets, daarentegen bewegen ze gezellig keuvelend voort. Ik lees de tekst op het spandoek: Grootouders voor het klimaat. Ik categoriseer respectvol: nonchalant klimaatbewust manifesteren.
Als ik doorloop blokkeren een man en een vrouw de weg. In een verhitte discussie, kracht bijgezet door wijzende vingers, bespreken ze het conflict in de Gazastrook en Israël. Ik hoor haar zuchten: ‘… juist om polarisatie te voorkomen moeten we in gesprek gaan…’ Ik rangschik: instinctieve, expressieve hybride communicatie.
In vrede kuieren we door de straten en pauzeren met koffie en een taartje. In oorlog kijken we achterom omdat we de ander niet vertrouwen.
Bij escalaties transformeren we. De wereld kan in een dag veranderen.
Kan dit ook met hoop?
Ik hoop het, hoop blijft broos. Het kan mislukken, maar is altijd gedreven vanuit verlangen naar iets beters.
Op de voorpagina van de Volkskrant schrijven Sander Donkers en Paulien Cornelisse afwisselend een column in 150 woorden. Vooral de bijdragen van Sander raken mij vaak! Reteknap hoe je in 150 woorden zo gelaagd tot de kern kan komen. Mevrouw R. daagt zichzelf uit door in 149 woorden op te schrijven wat haar bezighoudt.