Ga iedere dag tien minuutjes op vakantie, lees ik in de krant. Een prachtig advies. Zoek iets op waar je geluk in tegenkomt en geniet van de vrijheid. Vergeet al het werk, dat kan gewoon wachten en loopt niet weg. Echt niet.
Zaterdag lig ik met de prins in het witte t-shirt in de boomgaard tien minuten op een kleedje. We zijn daar vanwege de jaarlijks appelpluk. Een prachtige oogst van vuurrode blozende appels. Het sap loopt langs onze kin als we er een hap uit nemen. Tien minuutjes vakantie.
Dit blauwe Franse wijnlapje Vignobles de France toont een dansende sliert vrolijke Franse boeren en boerinnen. Gebaseerd op een ontwerp uit 1961 van Jihel. Een pseudoniem voor Jaques Camille Lardie. Veelzijdig man, want onder andere schrijver, graficus, beeldhouwer, fotograaf en dessin-ontwerper.
Alsof het niets is dansen zij samen het land door, van oost naar west, van noord naar zuid. Geen onderlinge verschillen maar mensen die elkaar broederlijk de hand geven en dansen. Lekker even ertussen uit, samen op vakantie. Gaat u ook mee?
Te beginnen in de Alsace met een droge pinot gris. De eerste boer trekt de rest voorzichtig nog een beetje terug. Laten we toch nog een stukje flammkuchen eten voor de grote reis begint, lijkt hij te willen zeggen.
Beminnelijk en beleefd hebben zij elkaar gevraagd: Vriendin, kom hier, vriendin, kom hier, kom hier, nee, nee blijf
Kom dans met mij, laat ons dansen, lijf aan lijf (uit de Nuttelozen van de nacht, Jaqcues Brel).
Dwars door de Champagnestreek reizen we voort. Pontificaal doemt de Franse haan voor ons op, alert en luid kakelend, samengesmolten met een wijnglas. Om de hals een lint in de kleuren van de vlag.
Richting de Val de Loire, met voorop de man met de volle wijnmand. Deze volle mand kan 50 kg wegen dus u begrijpt zijn ietwat ongecontroleerde danspas. Vrolijk tilt hij zijn knie op en zet in op rechts.
Tussen Bretagne en Muscadet lopen we een wat eigenzinnig type tegen het lijf. Hij lijkt te willen vluchten, zet subtiel een sprintje in. Aan mijn lijf geen polonaise… Het zou ook voor een versnelde danspas kunnen worden aangezien, passend in het ritmisch ingezette patroon. Cider, hij wil gewoon stoere appelcider en geen wijn.
Iets verderop kost het de man in het wit moeite om in de lijn te blijven. Gesteund door de buren probeert hij zich niet te laten kennen.
Pas ter hoogte van Auvergne komen we de eerst vrouw tegen. Hoofddoekje op het kopje, mandje door de arm en dansen maar.
Net boven Lyon rukt een groepje van vijf wijnboeren zich los. Ook hier weer een meisje. Kanten mutsje op het hoofd. En weer een man met rugmand, ditmaal met Syrah en bijvoorbeeld Viognier uit de Côtes du Rhône. Het oudste wijngebied van Frankrijk.
Onderaan nog een groepje van vijf. Met de voeten stampend op Corsica, en vooruit, toch nog een wijnboerin. Als laatste eindelijk een vigneron mét gezicht. Moderne hippe snor op het gelaat, vriendelijk gebaar met de hoed. Even zwaaien naar de mensen: altijd leuk en kost geen geld.
Samen door het landschap. Slenteren door grote en kleine stadjes. Lopend langs rivieren, een kuitenbijter trotseren. Onderweg snuffelen op de brocante waar ieder het recht heeft zonder vergunning aan te bieden wat hij kwijt wil: bontmantels, tafelkleedjes, wijnlapjes, familiejuwelen van nepgoud en versleten meubeltjes. Picknicken op een kleedje.
Tien minuten vakantie. Morgen weer!