Dit stukje polyetherschuim ligt alleen op een tafeltje in een kerk. Een juffrouw met een aangenomen karweitje liefdadigheid heeft er een stickertje opgeplakt. Samen.
Een eenvoudig woord, samen.
Dat samen heeft te maken met de speldjes. Deze vrouw, met hart voor de zaak, wil niet dat ze bruut uit elkaar worden getrokken. Deze collectie zal compleet worden aangeboden. Samen. Samen zijn ze gekomen en samen gaan ze weer weg.
Hoe aandoenlijk: de wijze waarmee ze de koopwaar presenteert aan het publiek. Een stukje schuim waarvan de belangrijkste eigenschap, flexibiliteit, door de vervlogen jaren verloren is gegaan. Vergeeld, met putten en deuken.
Het naïeve trekt mijn aandacht. Ik houd heel erg van ingrepen die mensen doen en die onbewust geniaal zijn. Je kunt het eigenlijk zelf niet verzinnen. Let ook op de compositie. Met als kers op de taart de fluor sticker en het handgeschreven woord samen.
De speldjes die we kennen uit Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Met een hoedje van de traditionele Alpenman, een Edelweiss en een koebel. Klassiekers onder de toeristenspeldjes.
De speldjes met de Edelweiss komen uit Monchau. Een Dirndl, handen in de zij en vrolijke dwarsliggers als voeten. Door de rok, waarvan het voorpand een beetje hoger valt, accentueert ze haar sterke punten. De grote bloemen maken het tafereel nogal schreeuwerig van aard.
Opmerkelijke speldjes uit Middelburg. Een klein hertje, teer en onschuldig. Met opwippend staartje en bibberig fragiele pootjes. Zeeuwse hertjes, wie kent ze niet?
In Valkenburg kunt u gezellig als stel naast elkaar zitten in een kabelbaan-zitje. De handen, tuttig aaneensluitend, houden het veiligheidsstangetje vast. Veiligheid voor alles tenslotte.
En wat te denken van de egel met knapzak? Grote voeten, pijp in de mond en maar wandelen door het Limburgs landschap. Het is een doortastend type, dat zie je zo. Hartje aan knapzakstok en hem kan niets gebeuren. Wat dat betreft gaat hij ook voor samen. Liefde kan namelijk niet alleen.
Cadzand kiest voor glamour met zilveren accenten. Met duidelijk herkenbare symbolen voor een kustplaats. Een strandstoel, een anker, een reddingsboei en een vuurtoren.
Op de twee laatste speldjes heeft iemand de plaatsnaam geschreven. Onleesbaar.
Dat samen is best mooi. Mooi bedacht. Toch zijn er zeker drie speldjes weg. Waarheen? Dat weet haast niemand, zelfs de juffrouw van de kerk niet.
Ik wens u een fijne zomer. Samen met iemand lekker lanterfanten en genieten van het niksdoen. Ik hoop u allemaal samen na de zomer weer te mogen begroeten op het Onuitputtelijk Rariteitenweblog.
Want in mijn eentje is het echt lang zo leuk niet.