Oh wat is dit nu weer voor een lief turn-mannetje? Staat daar gewoon op mij te wachten. Hoe komt het toch dat niemand anders rariteiten meeneemt? Deze lag echt voor het grijpen hoor, dames en heren.
Bovenop een stapeltje oude spelletjes stond hij in de hoek van een kraam. Het was op die late zaterdagmiddag. De lucht werd langzaam blauw. De harde buien van die ochtend waren aan het wegtrekken. Het was op de jaarlijkse liefdadigheidsrommelmarkt van een kerk. Op het grasveld stonden een paar kraampjes. Het maakte een verdrietige indruk. Mede door de dames en heren van de liefdadigheid zelf. Tot op het bot gedreven door een filantropische inborst liepen ze heen en weer op het grasveld. Als we nu zelf veel rond lopen dan lijkt het tenminste nog wat. Voor de anderen.
Waar was de clientèle voor deze georganiseerde compassie? Geen wonder dat ik alweer uit mijn magnifieke villa groei. Alsmaar met popjes onder de arm naar huis komen.
In het midden stond een kraampje met eten en drinken. Charitatieve taartjes gebakken door in zoetwaar gespecialiseerde dames. Echt iedere kerk met ’n jaarlijkse rommelmarkt heeft zulke dames in de gemeenschap. Ik had trek dus ik keek eens rond op de bordjes in het kraampje. Met een kopje koffie en wat lekkers liep ik verder. Achter elke kraam stond een barmhartige sterveling met een nauwkeurig gesorteerd aanbod. Servies en glas, boeken gesorteerd in rubrieken verspreid over meerdere kramen, een kraampje met tuinspullen.
Bij iedere kraam werd ik welkom geheten en direct daarna werd het topstuk van de tafel aan mij gepresenteerd. Ze waren blij met mij. “Het zal u verbazen dat wij hier bij de kerk de engelen in een kaveltje verkopen”, sprak de parochiaan tot mij. En: “Heeft u deze bijzondere glasset gezien? Het mag nu weg voor de helft van de prijs”, aldus de vrome kraamdame. Ik vond het fijn om alleen maar te knikken en niets te zeggen. Ik hoopte dat men nog even doorging en dat het alsmaar leuker werd.
Achter de speelgoedkraam links op het veldje zat het neefje van de eigenlijke kraambeheerder. Waarschijnlijk was oom net even weg voor een sanitaire stop. Dat moet tenslotte ook gebeuren. Ik zag het acrobatisch wiebelpopje en viel voor de houding. Knap gemaakt. Goede puntmuts. Leuke broek ook. Gymnastiekers in de echte wereld hebben ook van die leuke stijve broekjes met aan hun pijpjes doorlopende schoenen. Ik visualiseerde de kleine brede Yuri. Ik zag hem zwieren.
Ik vroeg wat het neefje voor deze acrobaat wilde hebben. Hij noemde een belachelijk lage prijs. Joviaal verdubbelde ik het bedrag omwille van de liefdadigheid. Het neefje en ik werden direct vrienden voor het leven.
Bij alle volgende kramen werd ik eerst aangesproken over mijn eigen topstuk. Iedereen had het die dag al eerder gezien. Een van de dames vroeg of er een naam op stond. Ik keek naar de onderkant en zag een stempeltje: Made in Germany Democratic Republic.
Een oud DDR-acrobaatpopje. Ik vond het direct nog leuker, zo doorzichtig ben ik dan ook wel weer.
Door ontbrekende klandizie van de filantropen kwam ik mét buitelaar bij mijn villa. Geïnspireerd door de acrobaat draaide ik flexibel om mijn eigen as en floepte gymnastiekend naar binnen.
En aan iedereen die langskwam presenteerde ik mijn nieuwe topstuk.