Ik val als een blok voor dit houten automobiel met dito passagiers. Ik zie het op Instagram voorbij komen, bij @dannypostgowiththevlo. Een vintagejunkie, die iedere dag alle kringloopwinkels van Nederland afloopt en zijn geselecteerde parels met ons deelt op Instagram.
Dat is handig want zo blijven wij allemaal goed op de hoogte. Ook als we zelf geen tijd hebben of geen automobiel.
Vanuit zijn selectie bekijken we de plaatjes en overwegen we, in eigen tempo, of ons hartje er sneller van gaat kloppen. Door verschillen in tijd en locatie is zien niet direct kopen. En dat mechanisme is voor iedereen fraai om toe te passen op eigen verlangens. Hoeveel tijd, geld en moeite is het je waard?
Deze vintagejunkie is een buffer geworden, tussen de gekte van de liefhebber en het gezond verstand. Je zou er bijna opruimcoach van worden.
In de eenvoud schuilt de kracht. Vaak geloof ik: hoe minder decoratie, hoe beter het ontwerp. Hoewel de vormgeving prachtig eenvoudig is opgebouwd uit plankjes, cirkels en vlakken, vrij abstract, met alleen hier een daar wat decoratie, zou ik niet voor de auto vallen als de passagiers er niet in zaten. Je zou er haast een mensenmens van worden.
Dus bel ik de uitbater van de kringloopwinkel in Scheveningen. Of hij deze automobiel voor mij kan vasthouden, zodat ik zondag in mijn eigen autootje naar hem toe kom rijden. Hij stemt toe. En daar gaan we dus, later die week, in mijn wagentje. We maken er een mooi dagje uit van. Er wordt gewuifd, soms nemen mensen hun hoed af of pakken een zakdoek waarmee ze ons nazwaaien. We zitten met rode wangetjes in mijn autootje en kijken onze ogen uit. U moet weten, we zitten op dat moment in een diepe lockdown. Wat is het leuk, een stukje rijden op de zondag. Je zou er bijna een bermtoerist van worden.
In de winkel staat de automobiel in een vitrinekast in de hoek. Ik probeer nog wat te onderhandelen maar de uitbater is onverbiddelijk. Dus betaal ik zuchtend de vraagprijs en pak de automobiel in een krantje.
Weer thuis kan ik nergens iets van een label ontdekken of een stempel van een merk. Ik speur op internet en kom op Brio uit. Brio is een Zweeds speelgoedfabrikant, opgericht in 1884. Simpele, heldere ontwerpen van hout gemaakt, met weinig opsmuk. Het lijkt er wel wat op. Soms denk ik ook aan handwerk, vanwege de spijkertjes aan de handen van de chauffeur. Dat heeft iets charmants, een houtje-touwtje oplossing. En ik twijfel of het wel speelgoed is.
Als de automobiel rijdt wippen de lichamen op en neer. Mevrouw kijkt met een draaiend hoofd, van links naar rechts naar het voorbijtrekkende landschap. Meneer is geconcentreerd op de weg en kijkt recht voor zich uit. Hij is klein van postuur. Zijn gesoigneerde snor heeft hij vanochtend in de pommade gedipt. Meneer zijn hoed, vast hoog en zwart, moet door de snelheid van de automobiel afgewaaid zijn. Gelukkig wordt zijn voorkomen grandioos gered door zijn oren, die nu in volle harmonie combineren met het stokje dat uit zijn houten kop steekt. Je zou er zowat jaloers van worden.
Hij draagt een groen jasje. Mevrouw, ingesnoerd tot wespentaille, heeft een ferme hoed op het hoofd. De wangen blozen, van alles wat zij in zijn oor suggereert, al moet ze schreeuwen om boven het motorgeluid uit te komen. Want alles trilt, geeft geluid. Het is een pittig klusje om al schreeuwend je tedere boodschap over te brengen. Je zou er schier romantisch van worden.
Waar gaan ze heen? En hoe gaat dat? Hebben ze van te voren overlegd en ligt de hele route al vast? Of is er ook ruimte om mee te bewegen met hoe de wind waait?
Blozend rijden ze horizon tegemoet. Je zou er haast gelukkig van worden.