Vernuft is een damestas

Op een druilerige dag zijn er drie plekken in mijn stad waar mensen direct voor hun stoepje overtollige huisraad mogen verkopen.
Dat is heel laagdrempelig, want je haalt in huis gewoon iets uit de kast en zet het buiten op een eenvoudig kleedje. Je roept: „Wie maakt mij los?” en hup, het feest kan beginnen.

Heb je wat meer ambitie dan zet je een aantal schragen neer, met een blad uit de schuur erop.

Zo zie ik op die dag een meneer met een heus marktkraampje voor de deur. Met een dakje. Over de inhoud kunnen we kort zijn. Houten luxaflex uit de jaren negentig hingen aan de zijkant, haaks op de kraam. Een tweetal leeslampen met buizen. De meneer staat er aarzelend naast.

De prins in het witte t-shirt verwoordt perfect de eigenaardigheid van het kraampje. We lopen langs de man, precies op dat moment. Het kan niet anders, hij hoort onze opbouwende feedback op zijn voorzichtige poging. Het is confronterend. Hij staat zo alleen. Eenzaam en verlaten. Een beetje te zuchten en de schouders krom naar elkaar gebogen.

Terwijl er verder in de straat alleen maar frisse vrolijke buurvrouwen elkaars afgedankte schoenen aantrekken en rondlopen met bekertjes aardbeien en slagroom.
Ik vind het aandoenlijk en treurig tegelijk. Het is een man van weinig woorden. Hij glimlacht een beetje onhandig en mompelt wat. De eigenaardigste kraam die ik ooit zag. En ik heb er wat gezien, dat hoef ik u niet te vertellen.

De dag druilt een beetje voor zich heen. Ik hou het voor gezien. Tijd voor iets anders.

Op de terugweg van dat anders begint het droog te worden. Ik besluit om toch nog even langs wat kraampjes op een andere plek te fietsen. Plotseling valt mijn oog op het hierboven getoonde prachtig leren omslagmapje. Ik kijk ernaar. Ik wil het wel pakken maar kan er niet bij. Een grote scootmobile staat tussen het begeerde object en mijn eigen dikke kuiten. Daar op dat smalle stoepje doe ik wat gymoefeningen die ik nog weet van de middelbare school in een wanhopige poging mijzelf om de scootmobile te slingeren, maar het mag niet baten. Ik kom er niet bij.

De bestuurder pakt het omslagmapje op en het blijkt een damestasje. Ik gluur mee over de rug. Een verweerd spiegeltje aan de binnenkant. Er kondigt zich een sidderende wegtrekker in mijn lichaam aan. Ik kan het uit zijn handen trekken maar ik ben helaas te netjes opgevoed.

Dit kan niet waar zijn, denk ik. Mag ik het dan tenminste even vasthouden? Dan heb ik het in ieder geval even gevoeld.
Dan zie ik dat de persoon in de scootmobile weer naar voren buigt en het tasje neerlegt. Ik pak het op.

Dit is een blijvertje, dat voel ik direct. In het tasje vind ik twee zilveren kettinkjes, een blauw-groen edelsteentje en een slangenleren mapje. Hierin zitten twee hele kleine vleesch-rantsoen bonnen. Eigenlijk meer zegeltjes.

Thuis fantaseer ik over het tasje. Gezien de print met de prachtige tekeningen denk ik aan het begin van de twintigste eeuw. Vanwege de belangstelling toen voor Egypte en de piramides. De conditie van de tas is goed.

Ik besluit het Tassenmuseum Hendrikje in Amsterdam om hulp te vragen. De echte experts van tassen zitten tenslotte daar. Een prachtig museum: ga er vlug naar toe!

Zij vertellen mij dat zulke handtasjes – met gekleurde reliëfdecoraties en scènes uit Egypte en het Verre Oosten – in de jaren 20 en 30 van de twintigste eeuw werden gemaakt voor de Europese markt. Met toenemend reisverkeer stijgt immers ook de vraag naar souvenirs. In Londen werden sjieke exemplaren verkocht bij Liberty & co.

Eenvoudige modellen werden veel te koop aangeboden op de bazaar van de Egyptische havenstad Port Said, vanaf de jaren dertig tot de jaren vijftig.

Eenvoudig of niet. Het doet er niet toe.

Tasjes prikkelen de fantasie. Een tasje neem je mee als je uitgaat. Wanneer je voor de eerste keer met je prille liefje gaat dansen. Een tasje neem je mee als je er goed uit wilt zien. Een tasje als deze kocht je vanwege de herinnering. De plek waar je naar toe bent geweest. Een tasje is een klein persoonlijk geheim want niemand hoeft te weten wat jij erin stopt. Je kunt doen wat je wilt. Vernuft dus, damestasjes.

Net dat stukje zwierigheid mist die meneer met zijn luxaflex kraampje. Ach.

Blog-archief

2 thoughts on “Vernuft is een damestas

    1. Bedankt voor je reactie.

      Ik vond het zeker ook bijzonder om de spullen in de tas te ontdekken. Maar het tasje zelf is toch mijn darling.

Laat een antwoord achter aan Mevrouw R. Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *