De man op de schommelbank kijkt naar de toeschouwer. Of eigenlijk natuurlijk naar de fotograaf. Hij is een beetje bedwelmd, misschien omdat hij al een tijdje op het balkon heeft gezeten en biertjes heeft gedronken in de zon. Het is warm, broeierig zelfs. Iedere keer heeft hij iets uitgetrokken, totdat hij in zijn witte hemd en zijn bruine zwembroek overbleef.
Hij is tevreden, zijn handen zijn gevouwen en rusten op de buik. Zijn hoofd hangt iets naar achter, hij fleemt met de fotograaf. Hij doet zijn best, het lijkt alsof hij iemand probeert te verleiden.
Het balkon bestaat uit een bonte verzameling tafeltjes, ieder met een ander kleedje. Op tafel glazen, een klokhuis van een appel, een houten plank met een stuk brood. Aan de schommelstoel hangt een handdoek. Heeft hij gezwommen of veegt hij het zweet van zijn gezicht af? En wat zit er in dat oranje teiltje? Het is immers te klein voor een verkwikkend en koel voetenbad.
Met zijn tenen raakt hij net de vloer. Wanneer hij met het puntje van zijn tenen voor de bank een sprintje neemt, komt de bank in beweging. Hij deint zachtjes heen en weer. Zo komt hij de middag wel door. Licht schommelend, troostend, wiegend.
De fotograaf heeft de foto gemaakt vanaf een ruimte aangrenzend aan het terras. Hierdoor is de dwarsbalk van een kozijn zichtbaar op de foto, de zwarte streep in het midden.
Het schept een afstand. Bewust gekozen of puur toeval?
Deze foto is onderdeel van een serie van ongeveer 2000 particuliere gevonden dia’s. De rariteit van 2 november 2012 De drie gratiën is het eerste deel uit deze serie.