Precies een jaar geleden loop ik van Echt in Limburg naar Maastricht. In Maastricht blijven we nog een extra nachtje, zodat we mee kunnen doen aan een culinair croquettenfeest en als kers op de taart een overnachting in een kingsize-bed. Het allergrootste bed dat ik ooit zag. Als ik de B&B eigenaar mag geloven komt het bed uit de diepste krochten van Transsylvanie.
De hier afgebeelde schoenen vind ik daar in Maastricht. Als de brave jaren vijftig overgaan in de swingende jaren zestig zit de schoenmaker te zwoegen op deze schoenen. Helemaal van leer. Een spitse neus. Dunne veters. Een sierstrookje leer als accent door gaatjes gehaald. Jaren lang lagen de schoenen verstopt in de doos in het magazijn. Ze komen als nieuw eruit.
Leverkleurig, beige, moeilijk te definiëren. Doordat ze beige zijn twijfel ik. Dat is namelijk lekker praktisch zeggen mensen die er toch al niets van weten. En dat wil ik niet horen. Dat praktische wil ik namelijk het liefste aan mijn laars lappen.
De schoenen zijn voorzien van een stevige spekzool met ribbelpatroon. Op de zool staat Melangit Tournee Sohle. Het idee is natuurlijk dat je als moderne vrouw niet direct gaat piepen bij het eerste modderplasje dat je tegenkomt.
Ze zijn nooit gedragen. Laat het nu net mijn maatje zijn. Met mijn gevoelige voeten, na deze wandeltocht, weet ik niet hoe en waarom ik juist nu nieuwe schoenen moet passen. Maar vrouwen geloven echt dat schoenen de wereld kunnen veranderen. Dus ik haal diep adem en stop mijn voeten erin. Ik sta op, ga weer zitten, loop wat rond. Ik wik en weeg. Trek de schoenen weer uit. Pas ze nog eens en zucht vriendelijk naar de schoenverkoopster. Bekijk ze van de zijkant en zucht nogmaals. Dan stop ik die knobbelige wandelvoeten nog maar eens in deze stappers. Kermend loop ik door de zaak te paraderen. “Als je twijfelt dirk je dan op” fluistert Vivienne Westwood in mijn oren.
En dus neem ik het besluit. Ik neem ze mee zodat ik met flinke pas door het leven kan stappen en niet hoeft te strompelen of te wankelen. Beige mevrouwenschoenen en opdirken is een contradictie die ik met beide handen wil aanpakken en uitbuiten.
In de schoen staat de naam Baur Rahmenarbeit. Dat wil zoiets zeggen als gerenommeerd. Baur Versand is in 1925 de eerste Duitse schoenleverancier die via postorder schoenen aanbiedt. Hij bouwt zijn schoen- en kledingimperium op. Hij heeft een kinderloos huwelijk met Kathi Schuh. Hij koos haar vanwege haar hilarische achternaam. Buitenechtelijk was hij wel goed in het verwekken van kinderen.
Iconische tuttigheid als nooitgedragen winkeldochter. En dat bijna zestig jaar later in de schoot werpen van Mevrouw R.
Gewoon op maandagochtend in Maastricht.
Terwijl ik mij opdirk voel ik de wereld al een klein beetje veranderen.