Een vrolijke fietser met alpinopet en ballon. Nog te klein voor de tour en daarom drie wieltjes.
Een hysterische gouden broche, afgezet met kleine glinsterende steentjes. Type Hoge Bi, Vélocipède of Penny-Farthing bike. Klassieke fiets met een hoog voorwiel en een klein achterwiel.
Beetje moeilijk om erop te klimmen en door het hoge zwaartepunt nogal wiebelig en gevaarlijk. Af te raden voor de bergetappes. Je schijnt dan het best met je voeten op het stuur naar beneden te kunnen suizen.
Een Frans hoedje. Ongeschikt om je hoofd te beschermen bij afdalen. Bedoeld om te flaneren. Gehaakt en in stijfsel vastgezet. De kleuren van de vlag als lintje. Gevonden in een winkel vol liefdadigheid in Frankrijk. De winkel vertrok naar een nieuwe locatie en alles mocht mee voor bodemprijzen. De prins met het witte t-shirt viel precies voor de winkel van zijn fiets. Ik had de winkel anders niet gezien. De prins mankeerde niets, stond weer op en dus ging ik gewoon naar binnen. Dit hoedje, klein genoeg om tijdens een internationale fietstocht in mijn voortasje te proppen, mocht verder mee op onze reis.
Twee kleine fietsjes, in wit en rood. Eigenlijk speel ik vals, het zijn snorfietsen. Daaronder een vrolijk fiets van plastic, ’n speldje.
Het zwarte silhouet van een door de polder zwoegende fietser met wind tegen. Wat dat betreft staat fietsen gelijk aan leven; soms heb je windje mee, soms een lekke band en soms gaat het vanzelf.
Daarnaast eindelijk een echte tourrenner met bidon.
Ook van fietsen krijg je het warm. Dus twee zweetbandjes, lekker zacht van badstof. Een roze model voor alle dames die luisteren naar de naam Astrid en een blauwe voor alle Sanders van de wereld. Met deze banden in handen begin ik spontaan te fitnessen en spring enthousiast in aerobicshoudingen, in ongeëvenaarde jaren tachtig stijl. Wat er gebeurt als ik het ding over mijn voorhoofd trek dat wilt u echt niet weten. Daarom vertel ik het hier ook niet.
Waarschijnlijk hingen ze in de jaren ’80 gewoon voor iedere portemonnee bij Blokker in een rekje.
Na het fietsen tenslotte is massage en verzorging belangrijk. Zware beentjes, door het grote mes, kunnen wel wat kneedwerk gebruiken. Kijk maar eens goed naar de techniek. Misschien heeft u er iets aan.
Vrouwen zien we vaak op het podium om de renners een kus te geven. Het is toch vreemd dat zij niet zelf worden gekust voor hun wielerprestatie? De prins met het witte t-shirt kust mij altijd na een etappe.
Vrouwen fietsen al heel lang. Kijk maar eens naar deze Cycling Eves uit 1933.
Ik geloof er heilig in dat je beter zelf het initiatief kunt nemen dan gaan zitten wachten op iemand anders. Die heeft namelijk net op dat moment zelf iets te doen.Je moet het dan niet hetzelfde willen, juist net een beetje. Zodat ze vanuit hun ooghoeken ineens kijken. En zich realiseren dat ze toch iets over het hoofd hebben gezien. “Ja jongen, dan had je maar moeten opletten!”
Laten we het dus als fiets-natie gewoon maar gaan doen: een pittig rondje van drie weken voor dames door Nederland.
En dan ieder jaar een andere plaats in Frankrijk de gelegenheid geven om de slotetappe te organiseren. Voor een paar miljoen, dat dan weer wel.
Grande Arrivée. Hup, op het podium met die vrouwen.
En dan een kusje van een prins!