Deze twee neem ik mee. Ze staan op een kraam op een rommelmarkt in Berlijn. Het is die dag eindelijk mooi weer. Wat was het de dagen ervoor koud geweest. Er was zelfs nachtvorst.
Ik weet dat mijn nieuwe blauwe vriend eigenlijk verkering heeft. Ik zie het stel een dag eerder samen. Hij in het blauw, zij in het rood gekleed. Ze kunnen elkaar bij de magneten grijpen, aan de zijkant van hun lichaam. Ze staan samen in een supersjiek vitrinekastje bij scharrelaars die waanzinnig zijn geworden van hippe ijdelheid. Ik gil hard bij het horen van de prijs. Ik kom dit magneetstel nog wel eens tegen, denk ik. Ik laat de scharrelaars verbaasd achter en fietst vlug weg. Over de stoep want dat mag gewoon in Berlijn. Ik houd heel erg van Berlijn.
En de dag erna kijk ik hem dus weer aan. Staat hij op die tafel op dat pleintje. Lekker goedkoop. Ik houd van koopjes.
Ik vind het een beetje zielig voor hem om hem zo alleenig te exporteren en besluit stante pede een vriend voor hem te zoeken. Ondanks zijn tekortkomingen is hij een parmantige verschijning. Kijk maar eens hoe hij de handen stevig op de ietwat verlaagde dijen plaatst. Flinke vent die er nu nog langs komt.
Zijn mond doet mij denken aan een recht bed. Wat fijn denk ik, een recht bed. Ik houd heel erg van een recht bed.
Want ’s nachts, daar in Berlijn, lig ik in in het warme bed van een Rus. In zijn bed is aan iedere kant een kuil. Iedere nacht worden de kuilen dieper en dieper. De Rus zelf is nergens te vinden. Ligt hij soms de hele week al diep verzonken in die kuil, gaat als een flits door mijn hoofd? Maar dat is natuurlijk onzin want het gaat mij niet om deze Rus in dit bed. Het gaat mij om zijn huis. Via Airbnb gehuurd. Op een mooie locatie, ergens op een typisch Berlijns Hinterhof. Lekker rustig. Prachtige vloer van dikke oude planken. En een oude wereldbol, net als thuis. Ik kan lekker uit het raam hangen en koekeloeren naar de mensheid. Een echte Berlijnse activiteit, die ik graag beoefen. Het is een beetje volks, maar dat geeft niks. Ik houd van volks.
Na grondig voorwerk hoopte ik in een echt woonhuis van iemand te mogen verblijven. Maar in dit huis kan niemand echt wonen. Toch ingetrapt, een commerciële verhuurder. Waar laat je immers je rotzooi? Ik heb als ik gewoon een dagje eenvoudig leef al weer een schat aan stapeltjes en hoopjes. Afwas, kleding, afval, tijdschriften, kranten, papiertjes. En maar drie messen in het laatje? Ik geloof er niks van. Jammer, want ik vind het delen van Airbnb een mooi gegeven. Zodra mensen doorkrijgen dat je er goed geld mee kan verdienen raken we de zachte kant kwijt, daar waar het om begonnen is. En ik houd zo van de zachte kant. De zachte kant is de echte kracht. Alleen weten een hoop mensen dat niet. Daarom schrijf ik het graag op. Maar u wist het al, toch?
In mijn Berlijnse straat word ik voor een week vrienden met de eigenaresse van het ontbijtkaffee. Maar ook met de oudste bezoekster: Renate Astrid. Een oude dame uit Jena die op geen enkele andere plek meer wil wonen. Berlijn is haar thuis. En ik word vrienden met de Vietnamees, een eindje verderop. Hij kan er wat van, koken. En met de Sardijnse eigenaar van het tentje aan het eind van de straat. Al serveert hij, squisito uitroepend, alcoholisch dropwater terwijl ik om een glaasje Limoncello vroeg. Maar ik heb hem vergeven. Zeker wanneer de huiszanger de mooiste serenade inzet, begeleid op gitaar. Ik neem een ferme slok en weg is het goedje. Ik houd van goede Limoncello.
Op de rommelmarkt staan ze, dit stel, notabene op dezelfde tafel. Ook zo kordaat, dit folkloremeidje. Gekleed in Dirndl, met bloempatroon op de sloof. Opgestroopte mouwen, lekker poetsen! Zij wordt zijn exportbruid. Het haar strak in een knotje.
Ontelbare keren was ik al in Berlijn. Toch ontdek ik steeds weer nieuwe dingen. Het mooie van de stad goed kennen is dat ik niet meer als toerist ergens naar toe moet. In Berlijn maak ik mij geen enkele zorgen of ik iets mis. Het allerliefst zwerf ik gewoon een beetje door de straten, zonder echt doel. Ik kijk naar alle toevallige passanten.
Ik houd gewoon van vinden.